Пасадзілі ля дома бярозку,
Пажадалі ёй добрага росту,
Каб на радасьць і ўнукам была.
Пацягнулася тонкае дрэўца,
I туды і сюды трапянецца —
Не хапае апоўдні сьвятла.
Ценем хтось атуляе адразу,
Выпадае так мала ёй часу
Гнаць угору галінкі свае.
Ўсёй істотай яна адчувае:
Побач той, хто яе засланяе,
Хто паўсьвета бярэ ад яе.
Трапянецца і ўправа і ўлева:
Ах, якое вялізнае дрэва,
Не абмацаць яго, не абняць!
Дзе ж ёй ведаць душою лясною,
Што не дрэва, а дом па-над ёю,
Не шпакоўні — балконы вісяць.
1972
|
|
